برای یک فرد انسانی و همچنین برای یک جامعه ی انسانی، فاجعه وقتی به اوج خود می رسد که احساس کند هیچ نقشی در
پیشبرد، تحول و دگرگونی سرنوشت خود ندارد. همین احساس فجیع کافی است تا انسان از درون متلاشی شود و با چشمان باز
ببیند که دارد از پا در میآید. چون وقتی که انسان یا جامعه و یا حتی گیاه، رشد پیش روندهای نداشته باشد الزاماً رهسپار فنا و
نیستی میشود، و البته در فاصلهی آغاز رکود تا نیستی، بر اثر عدم پیش روندگی دچار فساد و تباهی میگردد.
چه انتقام وحشت باری، چه انتقام موهنی، چه نکبت بار!
وای بر نا امیدانی که ما هستیم.
محمود دولت آبادی / نون نوشتن
2578 بازدید
5 بازدید امروز
0 بازدید دیروز
6 بازدید یک هفته گذشته
Powered by Gegli Social Network (Gohardasht.com)
Copyright ©2003-2024 Gegli Social Network (Gohardasht) - All Rights Reserved
Developed by Dr. Mohammad Hajarian